Toen Emmerson Mnangagwa aantrad als de nieuwe president van Zimbabwe, op 24 november 2017, beloofde hij nieuwe, eerlijke en transparante verkiezingen uit te schrijven. Deze belofte lijkt Mnangagwa, in ieder geval deels, na te komen. Op 30 juli vinden presidents- en parlementsverkiezingen plaats in het land. Voor het eerst in drie decennia zal het politieke speelveld tijdens de verkiezingen er anders uitzien. Doordat Robert Mugabe, die 37 jaar aan de macht was, door het leger afgelopen november buitenspel is gezet, zal de strijd voornamelijk tussen Mnangagwa en Nelson Chamisa (MDC-T) zijn. Deze verkiezingen zijn van essentieel belang voor de democratische, economische, politieke en sociale transformatie in Zimbabwe.
Op 18 mei kwam het langverwachte beleid van minister Kaag voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking (BHOS) uit. Goed nieuws: de Sustainable Development Goals (SDG's) krijgen een centrale rol in de beleidsnota Investeren in Perspectief en ook gendergelijkheid (SDG 5) loopt als een rode draad door het stuk heen. Toch zijn er ook een aantal, niet geheel onbelangrijke SDG’s, die er bekaaid vanaf komen. Daarnaast stapt Kaag af van enkele partnerlanden en focust ze haar beleid op een aantal regio's, namelijk West-Afrika/Sahel, Hoorn van Afrika, Midden-Oosten en Noord-Afrika, voor de aanpak van armoede, migratie, terreur en klimaatverandering. Het bedrijfsleven krijgt hierbij een belangrijke rol: het BHOS-beleid wordt door Kaag gepresenteerd als een lucratief verdienmodel, niet alleen als het gaat om buitenlandse handel, maar ook om ontwikkelingssamenwerking. Met deze benadering miskent Kaag helaas het belang van goed bestuur en ruimte voor een level playing field. Ook neemt de nota vooral het belang van BV Nederland in acht, waarbij regelmatig de belangen van de ontwikkelingslanden uit het oog verloren worden.
Op 8 mei, na weken massale protestacties, werd in Armenië een nieuwe premier benoemd: Nikol Pasjinjan, de leider van de Armeense fluwelen revolutie. De drijvende kracht achter de protesten waren studenten en andere jonge activisten. De FMS vroeg één van die activisten, de 20-jarige Ozheni Avetisyan, om te schrijven over haar beleving van deze revolutie. Wil je Avetisyan artikel lezen? Klik dan op lees verder.
Bijna negen jaar hebben de Libanezen erop moeten wachten, maar deze maand mochten ze dan toch naar de stembus om een nieuw parlement te kiezen. Jarenlange strijd, een presidentieel vacuüm, een nieuwe kieswet en het aangekondigde-maar-toch-niet-uitgevoerde vertrek van de premier gingen eraan vooraf. De uitkomst leek vast te staan, maar levert toch een aantal grote verassingen op. Hezbollah en bondgenoten winnen de meerderheid en premier Hariri’s Future Movement (FM) krijgt een forse klap: van 26 naar 19 zetels. Alle partijen willen dat er snel een kabinet komt om de torenhoge staatsschuld aan te pakken en de economie aan te jagen, maar tegelijkertijd wordt de ene na de andere blokkade opgeworpen. De winnaars ruiken hun kans om meer ministeries binnen te halen.
Vrijwel alle NOS correspondenten zijn eventjes terug in Nederland. Zo ook Bram Vermeulen: NOS correspondent, NRC journalist en maker van o.a. de serie De Trek voor VPRO. Een ideale kans om hem een keer te spreken, dachten ze op het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Daarom organiseerden zij afgelopen dinsdag (22 mei) een speciale lunchlezing met Bram Vermeulen en Speciaal Gezant Migratie van het ministerie, Marit Maij.
Heb jij affiniteit met internationale politiek en wil jij weten hoe het er bij een politieke organisatie echt aan toe gaat? Dan is stage lopen bij de FMS wellicht iets voor jou!
Hallo allemaal, ik ben Minke Muthert (17 jaar) en ik heb een week stage gelopen bij FMS. Ik zit in mijn 5e jaar VWO in Groningen en wil, wanneer ik mijn diploma op zak heb, Internationale Ontwikkelingsstudies in Wageningen gaan studeren. Vanuit mijn school was ik op zoek naar een toekomstgerichte snuffelstage die op deze studierichting aansloot. Ik heb wat gezocht en gemaild naar verschillende ontwikkelingsorganisaties en kwam uit bij FMS. De onderwerpen die ik op de FMS-site tegenkwam vond ik erg interessant, over allerlei vraagstukken in de wereld waar ik me geregeld mee bezig houd.
Zullen we ooit deel uitmaken van het Europese project? Dat is de vraag die alle Westelijke Balkan leiders stellen wanneer ze zich voorbereiden op de grote top. Na de uitspraak van de Franse president Macron, geen uitbreiding totdat de EU zelf haar zaken op orde heeft, vorige maand in Straatsburg, vielen hun dromen aan diggelen.
Op 15 April won Milo Djukanovic (Democratische Partij van Socialisten, DPS) de presidentsverkiezingen in EU-kandidaat-lid Montenegro. Een generatie Montenegrijnen is opgegroeid met Djukanovic als leider: sinds 1991 is hij zes keer premier en nu, voor de tweede keer, president. Zijn lange heerschappij is niet onomstreden. Hij zou zich tijdens de Westerse sancties tegen het voormalig Joegoslavië in de jaren ’90 verrijkt hebben door nauwe samenwerking met de georganiseerde misdaad. Zo vaardigde de openbare aanklager in de Italiaanse stad Napels in 2002 een arrestatiebevel uit omdat Djukanovic een belangrijke rol zou hebben gespeeld in de sigarettensmokkel. Ondanks het EU-perspectief – Montenegro handelt momenteel over toetreding – stagneert de democratische transitie door autoritair leiderschap van één van de langstzittende leiders in Europa.
Na 11 dagen massaal protest in Armenië tegen premier Serzh Sargsyan, besloot deze op 23 april af te treden. Na een korte euforie en feesten op straat, bleek echter dat de regerende partij daarmee geenszins van plan was om de macht op te geven. Hoewel het toegaf geen eigen premierskandidaat naar voren te schuiven, zou het er nog over nadenken welke kandidaat het zou steunen, hoewel er maar één kandidaat was: protestleider Nikol Pashinyan.
