Het sociale contract tussen Egyptische president Abdul Fatah al-Sisi en de Egyptenaren staat op losse schroeven. Egypte kent een lange geschiedenis van het inruilen van politieke vrijheden voor sociaaleconomische baten. Nu de Egyptische economie zich in een diep dal bevindt, is het de vraag of Egyptenaren blijven geloven in de rechtvaardigingen van al-Sisi.
Komende zondag zullen politici, beleidsmakers, activisten en journalisten van over de hele wereld afreizen naar het Egyptische kustplaatsje Sharm el-Sheikh voor COP27. Dit jaar zal de internationale klimaattop voor het eerst sinds 2016 plaatsvinden in een (Noord-)Afrikaanse stad. De locatie stemt hoopvol dat de klimaatprioriteiten voor het Globale Zuiden, die zo vaak onderbelicht blijven in het klimaatdebat, dit jaar nadrukkelijker in de aandacht zullen staan. Toch is het de vraag of deze hoop niet tevergeefs zal blijken. Er zitten verschillende haken en ogen aan de keuze voor Egypte als gastland van COP27.
Hoewel de MENA verantwoordelijk is voor 3% van de totale uitstoot wereldwijd sinds 1850, is het een van de regio’s waar klimaatverandering het meest voelbaar zal worden in de komende decennia. De verwachting is dat de temperatuur zal stijgen met 2 tot 2,7 graden tussen 2040 en 2059 – en in sommige regio’s tot wel 3,3 graden. Voor de droge woestijngebieden in de MENA zal deze temperatuurstijging dramatisch kunnen uitpakken als er geen grote beleidsveranderingen plaatsvinden – zowel in de MENA als bij de grote vervuilers wereldwijd.
Afgelopen maand konden we, na bijna twee jaar stil gelegen te hebben, weer een fysieke MENA Academy organiseren. Vier dagen lang trainden we jongeren uit verschillende landen in het Midden Oosten en Noord Afrika. Dit zijn jongeren die door hun eigen partij gekozen zijn als veelbelovende kandidaten en wellicht de toekomstige leiders van hun partij of land!
Op 25 juli werd in Tunesië door de president het parlement ontbonden en de premier ontslagen. Nu, twee maanden later, is er nog steeds geen parlement of premier. De Tunesische democratie staat onder steeds meer spanning. Inmiddels zijn er in de hoofdstad Tunis protesten uitgebroken tegen de machtsovername en groeit de kritiek uit het buitenland. Ondanks de toenemende kritiek lijkt President Kais Saied niet van plan om het oude systeem met een nieuwe premier en een nieuw parlement weer op te bouwen, en houdt hij de noodtoestand aan. Volgens critici is dit het begin van een autocratisch systeem, en het einde van de prille democratie in Tunesië.
Het is niet de eerste keer, en waarschijnlijk ook niet de laatste. Tunesië is politiek verlamd. De huidige patstelling tussen de president en de premier duurt voort zonder een onafhankelijke scheidsrechter die uitsluitsel kan geven. Ondertussen zorgt een gefragmenteerd en gepolitiseerd parlement ervoor dat het vertrouwen in de politiek daalt, dat vooral jongeren zich afkeren en dat kiezers massaal naar de flanken trekken. Wat is er nodig om het land weer vooruit te helpen?
President Trump heeft een deal gemaakt met Marokko dat Israël zal erkennen. Marokko krijgt in ruil daarvoor 3 miljard dollar aan investeringen en Amerikaanse erkenning van de Marokkaanse soevereiniteit over de Westelijke Sahara. Dat is een zeldzame vorm van koehandel die de EU niet zomaar kan negeren.
Donald Trump, president van de Verenigde Staten (VS), vindt het opheffen van de blokkade op Qatar een prioriteit in de laatste 70 dagen dat hij nog aan de macht is. Dit vertelde zijn nationale veiligheidsadviseur Robert O’Brien tijdens het 2020 Global Security Forum. De blokkade, opgelegd door Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten (VAE), Egypte en Bahrein, wordt een crisis binnen de Gulf Cooperation Council (GCC) genoemd en is al 3,5 jaar gaande. De grote vraag is: kan de crisis met behulp van de VS echt worden opgelost? Om hier antwoord op te geven, zullen we eerst moeten kijken naar wat er precies gebeurd is.
Nog geen jaar na de parlementsverkiezingen en vijf maanden na het aantreden van een nieuwe regering verkeert Tunesië in een hevige politieke crisis. De premier heeft zijn ontslag ingediend, de parlementsvoorzitter wacht een motie van wantrouwen en dat terwijl het land met smart wacht op een IMF deal om de economie vlot te trekken.