Nieuws Democracy

President Trump heeft een deal gemaakt met Marokko dat Israël zal erkennen. Marokko krijgt in ruil daarvoor 3 miljard dollar aan investeringen en Amerikaanse erkenning van de Marokkaanse soevereiniteit over de Westelijke Sahara. Dat is een zeldzame vorm van koehandel die de EU niet zomaar kan negeren.

Donald Trump, president van de Verenigde Staten (VS), vindt het opheffen van de blokkade op Qatar een prioriteit in de laatste 70 dagen dat hij nog aan de macht is. Dit vertelde zijn nationale veiligheidsadviseur Robert O’Brien tijdens het 2020 Global Security Forum. De blokkade, opgelegd door Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten (VAE), Egypte en Bahrein, wordt een crisis binnen de Gulf Cooperation Council (GCC) genoemd en is al 3,5 jaar gaande. De grote vraag is: kan de crisis met behulp van de VS echt worden opgelost? Om hier antwoord op te geven, zullen we eerst moeten kijken naar wat er precies gebeurd is.

Mijn naam is Meriem Hammami, ik ben 24 jaar en recentelijk afgestudeerd. Ik heb een bachelor in Internationale Communicatie, met een focus op het Midden-Oosten, van Hogeschool Zuyd en een master in Public Policy and Human Development van United Nations University en Universiteit Maastricht. Gestimuleerd en geïnspireerd door de Arabische Lente, die in volle gang was nadat ik de middelbare school had afgerond, heb ik mijn studies zorgvuldig uitgekozen.

Ik ben Annelou Snippe, ik ben 22 jaar en ik loop nu stage bij de FMS als stagiair “Communication & Events.” Ik ben in de zomer afgestudeerd aan Leiden University College The Hague, waar ik mijn bachelor Liberal Arts & Sciences in de richting World Politics heb afgerond, met een focus op internationale geschiedenis. Tijdens mijn studie ben ik veel actief geweest voor het Europees Jeugdparlement, waar ik onder andere een jaar lang de PR heb verzorgd en evenementen georganiseerd. Na mijn studie wist ik niet zo goed welke richting ik op zou willen, behalve dat ik iets met internationale politiek zou willen doen.

Het is al meer dan honderd dagen geleden dat Belarus naar de stembus ging. Al meer dan honderd dagen gaan mensen dagelijks de straat op tegen het resultaat dat aan het eind van die stembusgang werd aangekondigd: de overwinning van zittend president Alexandr Loekasjenko. Zijn uitdaagster, Svetlana Tikhanovskaya, verkeert nu in ballingschap. Deze maand bezocht ze Nederland, waar ze bleef oproepen tot solidariteit met het demonstrerende Belarussische volk.

Na meer dan een week van onzekerheid en onlusten, heeft het constitutionele hof eindelijk de winnaar van de verkiezingen bevestigd. De zittende president heeft een nieuwe termijn afgedwongen middels de stembus. Wacht… de zittende president? Maar Trump had toch verloren? Ja, dat heeft hij. Maar dit gaat de verkiezingen in Ivoorkust, van 31 oktober, gewonnen door 78 jarige Alassane Ouatarra.

Sinds mei 2020 protesteert de Wit-Russische bevolking tegen de herverkiezing van president Aleksandr Loekasjenko. Met een ambtstermijn van 26 jaar is Loekasjenko één van de langstzittende - en meest autocratische - staatshoofden in Europa. Alhoewel de Wit-Russische bevolking zich al vaker heeft uitgesproken tegen verkiezingsfraude onder Loekasjenko, zijn de huidige protesten een unicum – nooit eerder mobiliseerden zo veel mensen zich zo langdurig en georganiseerd tegen de zittende president. Waarom zijn de protesten juist nú zo aanhoudend? En wat voor strategie moet de Europese Unie volgen met betrekking tot de protesten in buurland Belarus?

Afgelopen vrijdag kondigde de Amerikaanse president Trump aan dat hij een doorbraak had bereikt tussen Kosovo en Servië, met een akkoord die de banden tussen de twee landen aanhaalt. Sinds de onafhankelijkheidsverklaring van Kosovo in 2008 hebben de buurlanden een gespannen relatie. Servië weigert te erkennen dat Kosovo een onafhankelijk land is, en ziet het nog steeds als een provincie van Servië. Al jaren wordt er – weinig succesvol – gepoogd de landen dichter tot elkaar te brengen. Of dit akkoord ook echt een doorbraak is, zal nog moeten blijken, aangezien de inhoud weinig concreet is.

In Montenegro zijn kiezers afgelopen zondag naar de stembus gegaan. Het was een spannende verkiezingsdag, want de oppositie coalitie ‘Voor de Toekomst van Montenegro’ stond nek-aan-nek met de Democratische Partij voor Socialisten (DPS), die al 30 jaar aan de macht is. Voor de stemgerechtigden was het de keuze tussen deze pro-Europese machthebbende partij en de pro-Servische en Russische oppositie coalitie. 75.9% van de geregistreerde stemmers bracht zijn stem uit, de hoogste opkomst die Montenegro ooit gehad heeft sinds de invoering van het huidige kiessysteem. Na de eerste exitpolls was er verwarring ontstaan, omdat de DPS en de oppositie coalitie zeiden: dat ze genoeg zetels hadden gekregen in het parlement om de volgende regering te vormen. Uiteindelijk bleek de oppositie coalitie samen met andere oppositie partijen genoeg zetels te hebben om een nieuwe meerderheid te vormen.

In Belarus (Wit-Rusland) is wat ongebruikelijks aan de hand. Op 9 augustus waren de presidentsverkiezingen en ook dit keer heeft Loekasjenko, die al sinds 1994 aan de macht is de verkiezingen gewonnen. Maar, de bevolking is in beweging en spreekt zich uit en het regime lijkt meer dan in andere jaren onder druk te staan.